Diep in de jungle!

Diep in de jungle. Daar heb je geen internet of telefoonbereik! Daar heb je enkele uurtjes per dag stroom. Geen warm water. Daar ga je weer even back to basic. Genieten van al het moois om je heen. Zonder continu afgeleid te zijn door je mobiele telefoon. Wat was dat fijn. Even 5 dagen afgesloten van de buitenwereld. 5 dagen verbleven wij in Mulu, bij een fantastische homestay.

Wachtend op het vliegveld vliegtuigen kijken. Revan wordt helemaal wild als hij een vliegtuig ziet of hoort. Zijn ogen worden groot en kijkt drukt om zich heen waar hij er 1 ziet terwijl hij roept: tuirg! Tuirg! Tuirg!

We stapten aan boord in een klein vliegtuigje, met propellors en plek voor 68 mensen.

Propellors stil:

Propellors draaiend:

De plek waar we nu heen gaan is in principe alleen toegankelijk met het vlieg. We genieten van de prachtige vlucht.

We hebben goed zicht op de jungle, maar ook zien we helaas vele palmolieplantages. Grote gebieden wat ooit jungle was. Na een korte vlucht landen we en we komen aan op een mini vliegveld. Zo klein, dat er niet eens een bagageband is voor de koffers. Je stapt eigenlijk tegelijk uit met de koffers en die worden je Dan aangegeven. Voor de vorm ga je wel even aan de andere kant staan 😅.

Er staat al iemand te wachten met een bordje met mijn naam erop. Er is hier geen openbaar vervoer, dus ik heb Brenda (van de homestay) laten regelen dat we opgehaald worden. We stappen in een kleine auto, zonder airco. De kofferbak wordt open gehouden met een stok en de sloten van de deur zijn vervangen door schroefjes. Ook gordels zijn niet meer aanwezig. Slik. De kinderen los in de auto vervoeren vind ik al een ding, nu dus ook zonder gordel. Gelukkig ben ik hier al eens geweest en weet ik dat er amper verkeerd is. Het is eigenlijk 1 lange weg en af en toe rijdt er een verdwaalde auto, scooter of fietser. Met die gedachten stel ik mij gerust. En met dit onwijs zoete uitzicht. Mijn hart smelt. Dikke vriendjes zijn het aan het worden deze vakantie:

Een minuut of 5 later zijn we al aangekomen aan het einde van deze plek, waar onze homestay is gelegen. Brenda en James staan al klaar om ons met open armen te ontvangen in hun Longhouse. We voelen ons heel welkom, de kinderen voelen zich meteen thuis en ik ben heel blij om 4 jaar later weer op deze plek te zijn!

We zijn lekker vroeg in de middag aangekomen, maar besluiten om vandaag nog niet naar het nationaal park te gaan. We doen het rustig aan en blijven rond de Longhouse hangen. Genieten van de ruimte en het buiten zijn. Gezien de brandende zon krijgen we van Brenda de suggestie om in de rivier te gaan zwemmen. Ze heeft zelfs voor de kinderen een poolnoodle met zitje gekocht. We snellen ons naar de rivier en genieten van het verfrissende water en mooie uitzicht. Jungle pool ten top.

En ook ik heb dankbaar gebruik gemaakt van de poolnoodle 😉

In de avond heb ik tot in de vroege uurtjes met James op de veranda gezeten. Mooie gesprekken en genoten van zijn verhalen over vroeger. Over zijn overgrootouders, zijn tribe en dit gebied. Onder het genot van Tuak (rijstwijn) bier en rum. Het verhaal in het kort:

De volgende dag hebben we gevraagd of Brenda onze privé gids wil zijn voor de groten Deer cave en Langcave, de show grotten van Mulu NP. Om 14u spreken we af te verzamelen bij de ingang. Maar zelf laten we ons om 12.30 al afzetten, zodat we nog tijd hebben om even lekker te lunchen. 

We beginnen onze wandeling naar de grotten, de alleen al 3.5km is. Onderweg komen we allerlei gave insecten tegen.

Sequoia vind het prachtig. Vooral de miljoenpoot trekt haar aandacht.

Ook de grotten zijn erg indrukwekkend. Ik was alweer even vergeten hoe mooi ze waren.

Ondanks Sequoia bang is in het donker doet ze het geweldig. We hadden haar een eigen hoofdzaklamp gegeven en eventueel nog haar unicornzaklamp als ze het echt te spannend vond. Maar ze vond het leuk!

Wel begin ze uiteindelijk te mopperen dat ze naar huis wilden. Hier waren we helaas al bang voor, omdat de hele tocht al14.00 begon. Dan is ze eigenlijk al moe, dus het beste ondernemen we dingen in de ochtend. Het hele doel van dit tijdstip, is zodat als we klaar zijn met de tocht om 16.00 kunnen wachten tot de vleermuizen naar buiten komen. Bijna elke avond, tenzij slecht weer, komen tussen 16 en 18 miljoenen vleermuizen in een lange zwerm naar buiten. Helaas voor ons was het inmiddels flink gaan regenen en hadden de kinderen er al genoeg van. Dus het wachten was op zijn zachtst gezegd geen pretje. Uiteindelijk hebben we een paar kleine groepjes/zwermpjes naar buiten zien komen. Niet mega spectaculair, maar in ieder geval niet voor niets gewacht.

Dan konden we nu de 3.5km lange terugtocht beginnen met de kinderen doe moe zijn. Ohja en in de stromende regen..De dag erna doen we het weer lekker rustig. Robert gaat wel al vroeg op pad, zodat hij kan deelnemen aan de canopy walk. Ik sluit later aan met de kindjes, om samen te lunchen. Een ochtend samen met de kids dus. Brenda neemt de kinderen mee om achter op het veld de kippen te gaan voeren en kijken of er eieren zijn. Heel leuk ook trouwens, tientallen kippen en hanen lopen hier los in de tuin. Prachtig voor de kids.

Daarna leg ik Revan op bed voor een ochtenslaapje, zodat ik met sequoia een wandeling kan gaan maken. Brenda houdt een oogje op Revan voor als hij wakker wordt. We wandelen jaar een uitkijk punt. Een korte maar stevige klim. 15 minuten later staan we al boven, druipend van het zweet 😅. Een mooi uitzicht, maar te warm en al vrij snel wil Sequoia terug.

Onderweg ziet ze een fles liggen en roept: mama! Maar die hoort daar niet thuis? Zullen we hem meenemen? Goed opgevoed 😉. Met de fles in haar hand en een takje (aka bloem) in de andere hand voor Brenda gaan we terug.

En wat ik niet mag, mocht Brenda wel. Haartjes kammen en ze mooi maken:

Aangekomen bij het nationale park bleek Robert helaas te laat voor de canopy walk, dus heeft zelf maar een mooie wandeling gemaakt. Na een smakelijke lunch trekken we er met zijn Alle op uit voor een wandeling. We zien ontzettend veel vlinders. Ook komen er veel op ons zitten. Gekukkig maar, want Sequoia had verdriet om een pijntje. En nu dacht ze dat de vlinders kusjes kwamen geven!

Helaas barst de regen halverwege los. En eigenlijk wordt het de rest van de dag ook niet meer droog. Spijtig, want ik had een avondwandeling gepland. Gelukkig werd deze ondanks de regen toch niet gecancelled. Allerlei gave insecten, spinnen, kikkers en slangen gezien! Hier een kleine selectie van wat ik heb gezien:

De giftigste slang van Borneo:

Slapend vogeltje

Rups:

Gelukkig waren de vele kakkerlakken die ik toen in India zag niet zo groot. Brrrrr:

Huntsman spin:

De volgende dag hebben we nog een leuke dag in het vooruitzicht met Brenda als gids. We stappen in de longboot en gaan naar een dorpje waar een locale markt is, speciaal voor toeristen om de economie te steunen 😉. Sequoia haar aandacht wordt meteen getrokken door de blaaspijpen. Tot haar vreugde mag ze het ook proberen en kan er geen genoeg van krijgen! Dus die gaat als souvenir mee naar huis!

Ook Revan wil eens, maar die begreep nog niet helemaal wat de bedoeling was 😅

We vervolgen onze bootreis naar 2 grotten. Sequoia lekker met haar hand in het water.

Revan boos dat hij er niet bij kan:

Windcave en clearwatercave. We beginnen met de Windcave, waar het waait (you don't say?). Dat komt doordat ooit de top is afgebroken en een grote opening is ontstaan. Door de meerdere openingen waait het nu, erg aangenaam met dit weer 😉.

Sequoia heeft al haar energie al verspeelt met de boot en de blaaspijp, dus die wordt halverwege mopperig omdat ze zo moe is. Uiteindelijk wil ze geen kant meer op. Niet lopen, niet zitten, niet in de doek, niks. We vangen haar in de doek, waar ze uiteindelijk kalm wordt. Revan krijgt van dit alles niets mee, die slaapt alweer heerlijk op mijn rug. We stappen in de boot voor de volgende grot. Na een korte pauze willen we verder gaan. Maar ik besluit om met Sequoia alleen achter de blijven en een duik te nemen in de rivier. Dan kan Robert met Revan omhoog.

Sequoia heeft nood aan wat individuele aandacht en aangezien ik dit toch al.rens heb gezien blijf ik bij haar. Helaas onze zwemspullen vergeten, dus wij duiken gewoon met kleding en al erin! Al snel ontstaat er een groot fantasiespel en Sequoia komt weer helemaal tot rust.

Hier namen we een lekkere duik:

Hongerig van het zwemmen gaan we met zijn Alle lunchen. Brenda heeft nasi gemaakt, met vers geschoten hert. Dag ervoor bij de jager gekocht. Heerlijk! Net na de lunch barst het wederom los. Gigantisch veel regen. Nat van het zwemmen waren we al, maar nu met deze stortregen in de boot maakt het met die wind toch wel koud. Koud? Ja echt, ik ben in Borneo en heb het koud. Dat ik dat nog eens mocht meemaken. Terwijl sequoia rillend en huilend tussen mijn benen en armen schuilt, kraait Revan bij Robert op schoot van plezier. Na dit frisse boottochtje is onze tour weer ten einde en doen we de rest van de dag lekker rustig aan. Helemaal uitgeteld:

In de avond krijgen we het advies alle lampen uit te laten. Want zodra je de lamp aanzet, komen er vanuit de grond vliegjes omhoog tussen het hout. En als je dan de lamp uit doet laten ze zich vallen. Brrrr...En niet zomaar een paar zoals in de buitenlamp te zien;

De volgende ochtend zit er er alweer op. Nog even wat uurtjes genieten op deze prachtige, rustgevende plek.

Sequoia spelend in de verte. Vrijheid!

Gezamenlijke plek op de veranda:

De Longhouse:

De kinderen zijn beide opstandig, ze willen niet gaan. Maar dan is het moment toch daar. We nemen afscheid en worden naar het vliegveld gebracht..

Op naar Kota kinabalu. Of, zoals Sequoia het noemt "kilibalu".