Daar gaan we dan!
6 oktober 2019 - Kuala Lumpur, Maleisië
Vrijdagmiddag vertrokken we dan eindelijk richting Schiphol. We waren ruim optijd, dus lekker de tijd om op ons gemak te eten en de kinderen te laten spelen. Al snel maakte ze vriendjes en hadden ze het grootste plezier. Mooi om te zien dat het voor kinderen niet uitmaakt dat ze elkaars taal niet spreken.
Helaas had de vlucht vertraging en begon het voor de kinderen net even iets te lang te worden na al dat rennen en springen. Ze waren erg moe en dat kan 2 kanten op gaan: ze worden sloom of opstandig. Mogen jullie raden wat het werd.
Eindelijk mochten we het vliegtuig in (Als eerste! 😃) en kom ik als we willen gaan zitten tot de ontdekking dat Revan 1 schoen kwijt is 😱. Zijn enige schoenen! Want precies voor hem had ik geen extra meegenomen, omdat hij toch voornamelijk gedragen zal worden. Dus ons enige dagje in Kuala lumpur krijgt helaas een iets andere invulling....
We hebben fijne zitplaatsen, met extra beenruimte en niemand voor ons. Althans, ik en de kinderen. Robert zit achter ons. Sequoia krijst van plezier als we opstijgen! Helaas begint het voor Revan nu langzamerhand allemaal teveel te worden. Al sinds half 2 is hij wakker. Ons altijd zo makkelijke manneke kan nu vooral alleen nog maar huilen en "slaap" roepen. Maar laat hij dat nu helaas alleen in bed doen.....Ik besluit uiteindelijk om Revan naast mij in de stoel te zetten, met het harnasgordeltje en Sequoia op schoot. Binnen 5 minuten was meneer vertrokken naar dromenland en Sequoia ook blij, want die wil juist altijd wel op mij slapen. Precies wanneer Sequoia haar luiken sluit krijgen we turbulentie. Beide kids netjes in de gordel, maar de stewardess komt geïrriteerd op me af en meld dat het op dus manier toch echt niet de bedoeling is! (Als de kids wakker worden doe ik je wat!). Maar gelukkig slapen ze door. En daar zit ik dan, met een slapende Revan op schoot. Een slapende bom die op elke beweging reageert met bijna wakker worden. Dat wordt dus vooral doodstil zitten, niks pakken, niet plassen.....
nee eerlijk is eerlijk. Een pretje was dit niet. Een flink bedrag bespaard door hem op schoot te nemen, maar fijn is anders. Vooral erg vervelend dat er de hele reis een lege stoel naast ons is aan de andere kamt van het gangpad. Maar helaas mag ik daar geen kind neerzetten. "Daar hoort iemand te zitten mevrouw". Maar er zit al de hele reis niemand? "Maar daar gaat het niet om mevrouw!". Ohja, en een kind op schoot krijgt bij KLM ook de hele reis niets te eten. Je kunt je wel voorstellen hoe gezellig dat was als de maaltijd van Sequoia werd uitgeserveerd (maar de schat heeft op eigen initiatief alles gedeeld, zelfs de koekjes!). Tot dusver de service van KLM.....
Maargoed, we hebben het overleefd en de kinderen hebben zich echt voorbeeldig gedragen en je bekijkt wat we van ze vragen. Nu hop door de douane, backpack ophalen en lekker naar het appartement! We hebben al besloten om er niet met de trein en metro heen te gaan en een taxi te nemen, zodatvwe niet nog meer hoeven te vragen van de kids. Maar goed ook, want even later komen we erachter dat we niet kunnen pinnen! Sta je dan, in het buitenland, zonder geld en met 2 kinderen die helemaal uitgeput zijn.
Heel lief komen er 2 Nederlanders naar ons toe die proberen mee te denken en ze bieden aan om voor ons te pinnen als het niet blijft lukken. Maar gelukkig is het probleem makkelijk op te lossen, we hadden domweg de pinpas niet op "wereld" gezet *facepalm*. Denk je alles tot in de puntjes voorbereid te hebben.....
Nu hop, inmiddels 17.00 lokale tijd, eindelijk die taxi in! En 50 minuten later komen we aan bij het appartement. Althans, de lobby dan. Want we kunnen er niet in, de eigenaar is vergeten de sleutel af te geven bij de receptie. "Go sit there and wait madam".
Gelukkig is dat niet mijn sterkste kant, want als ik na 10 minuten besluit te vragen naar de stand van zaken is er precies zoals verwacht nog geen actie ondernomen. Bel de eigenaar dan???? Ze doen wat met mijn suggestie en gaan bellen nadat ik het nummer geef. Komt hij bijna een kwartier later terug, want het nummer klopt niet. Wat heb je al die tijd gedaan dan??? Aaaaargh. Gevalletje typisch Azië dit. Alles moet via de moeilijke weg en iedereen heeft tijd genoeg. Laten we zeggen dat dit veel vroeg van mij, want mijn geduld had ik al achtergelaten in het vliegtuig 😅. En mijn schatjes, bek af, wisten ook niet meer waar ze het zoeken moesten.
Maaaaaar, eindelijk worden we binnen gelaten (en vinden we de sleutels op tafel). Een prachtig appartement, met uitzicht over de stad. De kinderen zijn door het dolle heen en binnen 5 minuten spelen ze tikkertjr enverstoppertje in de blote bips! Om vervolgens, na flink wat moeite van papa en mama en niet in hun eigen tentjes, heerlijk in slaap te vallen.
Lekker bijkomen en genieten nu!
Naast ons zat een echte baby, die kreeg olvarit aangeboden. Maarja, dat eet Revan echt niet meer (nooit gedaan ook). En ik snap dat ik boek voor een plek op schoot, dus nagenoeg gratis. Maar het dan niet tegen betaling kunnen of zelf wat laten opwarmen vind ik dan weet echt niet kunnen.